Leczenie aloesem

Ta rodem z Afryki roślina jest jednym z najpopularniejszych w Europie kwiatów leczniczych. Często mylona jest z agawą i niesłusznie zaliczana do rodziny kaktusów. Aloes należy do rodziny liliowatych, aczkolwiek niektórymi swoimi cechami i właściwościami przypomina kaktusy. Aloes, podobnie jak i kaktusy, w przypadku braku wody wstrzymuje swój rozwój, jednocześnie wytwarza nieznaną bliżej substancję ochronną, aby przetrwać niekorzystny okres. Właśnie te tajemnicze związki stanowią o wielkiej przydatności aloesu w procesie leczenia ludzi. Wyciąg z aloesu — czy to w postaci soku, miąższu czy preparatów — wprowadzony do organizmu ludzkiego daje rewelacyjne wyniki. Znakomicie uaktywnia i regeneruje cały organizm, a przy okazji jest pomocny w leczeniu wielu schorzeń. Leki wytworzone na bazie aloesu nazywają się w medycynie lekami histaminowymi. Dużo uwagi poświęcił aloesowi słynny ks. Kneipp: „Liść agawy (Kneipp często nazwę agawy i aloesu używał zamiennie; właściwości obydwu roślin są zbliżone — przyp. A. C.) ugotowany w wodzie daje herbatę doskonale czyszczącą kiszki i żołądek. Utarty na proszek i zażyty dwa razy dziennie, na koniec noża biorąc, działa na wątrobę i leczy żółtaczkę. Odwar z łyżeczki miodu i jednego liścia, zażyty w małych ilościach, gasi wewnętrzną gorączkę i łagodzi koklusz”.
Aloes najbardziej pomocny jest w leczeniu wrzodów, owrzodzeń przewodu pokarmowego, zaparcia, impotencji, ran zewnętrznych i oparzeń. Roślinę tę można bez trudu stosować w leczeniu domowym: łodygi przykładane do ran pomagają w ich gojeniu, maseczka z soku poprawia cerę, wyciąg z liści wzmacnia siły witalne organizmu. Leki aloesowe można stosować niemal we wszystkich przypadkach. Wyjątek mogą stanowić jedynie choroby nowotworowe, bowiem niekiedy preparaty z aloesem mogłyby uaktywnić także, oprócz zdrowych, również i komórki zaatakowane przez raka.