Hydroterapia, czyli leczenie wodą

Już starożytni rozumieli, że jednym ze środków zachowania równowagi systemu nerwowego, i w ogóle zdrowia, jest kąpiel. Nie powinno to dziwić, ponieważ kąpiel to nie tylko przyjemny zabieg higieniczny, ale i leczniczy — znakomicie relaksuje, jest skuteczną bronią przeciwko zmęczeniu i źródłem energii niezbędnej do aktywności życiowej, także doskonałym sposobem na zachowanie młodego wyglądu. Dla dawnych Greków i Rzymian kąpiel była obowiązkowym przejawem gościnności. Pamiętamy z literatury, że Circe, przyjmując u siebie Ulissesa, witała go ofiarowaniem mu wspaniałej kąpieli: „Wylano na moją głowę i na moje ramiona — wspomina Ulisses — ciepłą wodę, namaszczono drogimi esencjami i gdy wyszedłem z kąpieli, nie czułem już poprzedniego zmęczenia i trosk”. Jako ciekawostkę podajmy, że słynne rzymskie łaźnie Karacalli mogły pomieścić jednorazowo około 3000 osób. O pozytywnym działaniu wody morskiej na organizm ludzki pisali m.in. Hipo- krates i Arystoteles, a wielkim zwolennikiem morskich zabiegów byli Sokrates i Seneka.
Woda jest środkiem konserwacji organizmu. Na ogół zaleca się kąpiel w wodzie o temperaturze od 34 do 37 °C. Woda bardzo ciepła, powyżej 38°C, usuwa znużenie, ale kąpiele zbyt gorące osłabiają i źle działają na organizm. Pamiętajmy przy tym, iż najzdrowsze są kąpiele krótkie, do około 10 minut. Przedłużanie kąpieli wysusza skórę i czyni ją chropowatą. Codzienna kąpiel powinna odbywać się wyłącznie w ciepłej wodzie, żeby nadmiernie nie zmiękczać  tkanki skórnej. Raz na tydzień wskazana jest kąpiel w wodzie gorącej (powyżej 38°C). Do wanny należy wchodzić stopniowo, by uniknąć szoku energetycznego. Nie powinno się zasypiać w wodzie z uwagi na bezpieczeństwo ani pozwalać jej ostygnąć. Po kąpieli wskazany jest masaż lub choćby energiczne natarcie ciała suchym ręcznikiem, następnie nacieramy skórę wodą kolońską (panie koniecznie z dodatkiem oliwy), otulamy się szlafrokiem i — jeśli czas pozwoli — kładziemy się na pół godziny.