Gdzie najbardziej pomocna jest muzyka?

W psychoterapii stało się jasne, że muzyka ułatwia nawiązanie kontaktu pacjenta z lekarzem, pomaga odzyskać mowę, leczy głuchotę. Działa wszędzie tam, gdzie normalnie lekarz nie może porozumieć się z chorym. Dzieci, które nie mogą nauczyć się mówić, rozwijają swoje słownictwo, zaczynają układać zdania. Również wrodzone fobie i lęki łatwiej jest zwalczać przy współudziale muzyki. Wielu lekarzy muzykoterapeutów przepisuje specjalną muzykę namiętnym palaczom papierosów, aby ich uwolnić od tego nałogu. Szczególnie skutecznie działa w takich przypadkach muzyka organowa. Badania lekarskie potwierdziły, że np. pieśni śpiewane w większym zespole w marszu są czynnikiem leczniczym w medycynie społecznej, dając m.in. ujście skrywanym uczuciom seksualnym lub agresywnym, rozładowując napięcie psychiczne. Nadto jeżeli muzyka się podoba, powoduje głębokie i rytmiczne oddychanie, zwiększa zatem wentylację płuc. Człowiek — jak wiadomo — przyjmuje dźwięki poprzez złożony aparat słuchu. Właśnie w nim fizyczna energia fal dźwiękowych wyzwala nerwowy proces słuchowego postrzegania. Podrażnienie włókien nerwowych przekazane zostaje do kory mózgowej, gdzie dokonuje się analiza i synteza wszystkich bodźców otrzymywanych z zewnątrz. Mózg określa leczące działanie muzyki. Z jej pomocą podnosi się wydajność w czasie pracy fizycznej, pobudzając pracę mózgu i systemu naczyniowo-sercowego. Dzisiaj wiemy, że przy każdym uderzeniu serca lub skurczu mięśni w tkankach organizmu powstaje „żywa” elektryczność — bioprądy. Złożona „orkiestra” bioprądów oczywiście nie jest muzyką. Nasuwa się więc wniosek, iż działanie lecznicze ma nie tylko np. dźwięk skrzypiec czy głos śpiewaczki ani nawet nie tylko melodyjność utworu, ale częstotliwość i kierunek fal dźwiękowych. Poprzez odpowiednie sterowanie nimi osiąga się sukcesy w leczeniu poszczególnych chorób, a stosownie dobrane kompozycje regulują ciśnienie krwi, proces oddychania i wydzielania hormonów.