Istota terapii kwiatowej

Dr E. Bach twierdził, że „Choroba jest uleczalna; nie jest ona ze swej natury ani złośliwa, ani okrutna, lecz sygnalizuje tylko organizmowi jego usterki, zapobiegając dalszym skutkom”, prezentował zatem duchowe podejście do stanu zdrowotnego człowieka, jego niedomagań i leczenia. Traktując ciało jako zwierciadło kondycji psychicznej, odkrył istotny związek między leczeniem fizycznych symptomów choroby a emocjonalnym obrazem pacjenta. Uważał, iż stany psychiczne wpływają na funkcjonowanie organizmu, a wszelkie niedomagania cielesne biorą początek z ducha. Z bogatego świata roślinnego wyselekcjonował 37 gatunków, które — jego zdaniem — posiadają właściwości lecznicze różnych stanów psychicznych. Owe stany psychiczne pogrupował w siedem bloków: strach, niepewność, brak zainteresowania rzeczywistością, uczucie osamotnienia, nadwrażliwość na wpływy otoczenia, załamanie i przygnębienie psychiczne oraz nadopie- kuńczość. Metoda Bacha jest terapią niezwykle łagodną. Nie powoduje żadnych skutków ubocznych i może być stosowana niezależnie od innych zabiegów leczniczych, zbliżona jest też nieco do homeopatii oraz ziołolecznictwa. Sam twórca tak ją objaśniał: „Działanie leków kwiatowych polega na zwiększeniu naszych wibracji i naszym przestawieniu się na Osobowość Duchową, dostarczeniu organizmowi potrzebnych rzeczy i usunięciu z niego tych, które powodują złe samopoczucie”. Podstawową zasadą jest leczyć pacjenta, a nie chorobę. Zalecał też, aby nie zwlekać, aż choroba rozwinie się w organizmie, lecz likwidować już pierwsze jej symptomy. Przesłaniem terapii kwiatowej jest patrzenie na chorobę jako na efekt zakłóconej harmonii wewnętrznej. Aby wyzdrowieć, należy usunąć wewnętrzną blokadę i umożliwić swobodny przepływ energii życiowej. W naszej psychice drzemią ogromne zasoby sił witalnych, lecz uruchomienie tego potencjału nie jest łatwe. Przede wszystkim należy się bronić przed negatywnym myśleniem i destrukcyjnymi uczuciami. Myślenie pozytywne wzmacnia i regeneruje nasz organizm.